Το ζήτημα
της ΕΕ στο επίκεντρο του αγώνα των αγροτών
Τον Ιούνιο του
2015 ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Β. Αποστόλου δήλωνε αναφερόμενος στο
3ο μνημόνιο και στα προαπαιτούμενα του, πως «η αποδοχή αυτής της
πρότασης θα αποτελούσε την ταφόπλακα για τον αγροτικό χώρο». Μερικούς μήνες
μετά, έχοντας ψηφίσει πλέον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το εν λόγο μνημόνιο μαζί με
τους «άτυπους κυβερνητικούς εταίρους» της, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ και κάτω από την
ασφυκτική πίεση ενός κλοιού κινητοποιήσεων της αγροτιάς και των εργαζόμενων της
πόλης, θέτει ξανά το ερώτημα-εκβιασμό που διχάζει την ελληνική κοινωνία όλα
αυτά τα χρόνια της «μνημονιακής λαίλαπας». Υιοθετώντας όλη την
επιχειρηματολογία των προκατόχων του συνδέει την τύχη των κυβερνητικών μέτρων
με την παραμονή στην ΕΕ, δηλώνοντας «μας ενδιαφέρει η ευρωπαϊκή
πορεία της χώρας ή όχι;». Η αντίφαση είναι πως στις αγροτικές
κινητοποιήσεις προσπαθεί να παίξει ρόλο όλη η ανίερη συμμαχία των κυρίων
«Μένουμε Ευρώπη» του καλοκαιριού. Η μήπως τελικά δεν είναι αντίφαση;
Το γάντι που
πετάει στον κόσμο του μόχθου μια ακόμη κυβέρνηση και ακούει στο όνομα της
παραμονής ή της ρήξης και αποδέσμευσης από το πλαίσιο της ΕΕ αποτελεί το βασικό
πεδίο που διχάζει τα ταξικά στρατόπεδα σε αυτή τη μεγάλη αναμέτρηση ζωής και
θανάτου που βαστάει πλέον σχεδόν 7 χρόνια. Αυτό το γνωρίζουν πολλοί καλά οι
σύγχρονοι τσιφλικάδες του κάμπου, καθώς η προώθηση των καπιταλιστικών σχέσεων
παραγωγής με βασικό άξονα την ΚΑΠ και κατ επέκταση την ΕΕ, εκτόξευσε τα
τελευταία ιδιαίτερα χρόνια την ιδιοκτησία τους, την εκμετάλλευση της εργασίας
ανθρώπων και φυσικών πόρων και τελικά τα κέρδη τους στα ύψη. Πίσω λοιπόν από
την άσφαιρη «αντιπολίτευση» και την πάλη για ηγεμονία των μεγάλων αγροτών
κρύβονται 2 πράγματα: 1. το τσάκισμα της φτωχής και μικρής αγροτιάς ως βασικός
όρος διατήρησης της θέσης τους και 2. η υπεράσπιση του πλαισίου της ΕΕ ως
βασικού συμμάχου στην άδηλη ταξική αναμέτρηση με τα φτωχότερα στρώματα της
υπαίθρου. Ενός πλαισίου που αποτελεί την αφετηρία της επέλασης που ετοιμάζει η
κυβέρνηση. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση λοιπόν. Οι μεγαλοαγρότες του «Μένουμε
Ευρώπη» ταυτίζονται με την κυβερνητική προπαγάνδα περί υπεράσπισης της
«ευρωπαϊκής πορείας», πολύ απλά γιατί εντάσσονται στο ίδιο ταξικό στρατόπεδο. Η διάσπαση αυτού του μετώπου, η ταξική
οριοθέτηση του αγώνα των αγροτών με το σήκωμα του γαντιού για τη σύγκρουση με
την ΕΕ που πετάει η κυβέρνηση, είναι βασικός όρος νίκης, αλλά και ενοποίησης με
την εργαζόμενη πλειοψηφία, την άνεργη νεολαία και τα επαγγελματικά στρώματα που
σπρώχνονται στον γκρεμό.
Μπλόκα αγώνα
σε πόλεις και χωριά για να ηττηθεί η πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου
Η μεγάλη
πλειοψηφία του κόσμου της αγροτιάς βγαίνει στο δρόμο για να μη πετάξουν τη ζωή
του στο δρόμο. Βγαίνει με ελπίδα και οργή. Με θέληση ο αγώνας αυτός να μην
είναι πάλι μια από τα ίδια. Με απέχθεια τόσο στους συμβολικούς αγώνες όσο και
στους συμβιβασμούς. Αυτός ο κόσμος καταρχάς πρέπει να μιλήσει και να πάρει τον
αγώνα στα χέρια του. Είναι χαρακτηριστικές και σε αυτό το σημείο οι δηλώσεις
του υπουργού Β. Αποστόλου που αναζητά για διάλογο τη «θεσμική εκπροσώπηση».
Κοινώς αναζητούν το νέο συνδικαλιστικό κυβερνητικό εταίρο σε ρόλο συναίνεσης
και υποταγής όπως εκείνο που έπαιζαν επί χρόνια τα «θεσμικά» όργανα της
ΠΑΣΕΓΕΣ. Ενάντια σε αυτή τη λογική είναι
αναγκαίο να επιτευχθεί ένας συντονισμός όλων των μπλόκων, η δημιουργία σε αυτά
επιτροπών αγώνα που θα υποσκελίζουν τους «παράγοντες» και η εμπλοκή σε αυτές
και συνολικά στον αγώνα των αγροτών των εργαζόμενων στον αγροτοδιατροφικό
τομέα, των εργατών γης, των αγροτοεργατών και εργατοαγροτών, σπάζοντας στην
πράξη τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν οι μεγαλοαγρότες, δημιουργώντας
παράλληλα μια συμμαχία που θα αναδεικνύει το αγροτικό ζήτημα σε βαθύ κοινωνικό
θέμα και όχι ως θέμα ενός κλάδου. Έτσι θα ηττηθεί και το σχέδιο των
δυνάμεων της ΝΔ που αντιμετωπίζουν τον αγώνα της αγροτιάς ως σημείο μετάβασης
στο παιχνίδι της κυβερνητικής εναλλαγής και της διεκδίκησης κυβερνητικού ρόλου,
και ταυτόχρονα θα προσπεραστεί και η προβληματική οπτική των δυνάμεων του ΚΚΕ
που τον αντιμετωπίζουν σαν ένα στιγμιότυπο στη διαδικασία συσσώρευσης όρων για
την κοινοβουλευτική αντιπαράθεση και όχι σαν έναν κρίκο που μπορεί να σπάσει τη
μνημονιακή σταθερότητα.
Ο αγώνας αυτός
θα νικήσει μόνο με μορφές που δε θα διεκδικούν όρους διαπραγμάτευσης, αλλά
επιβολής των δίκιων. Δε χωράνε πλέον «μπλόκα» σε συνεννόηση με την αστυνομία
και με το λιμενικό και με προκαθορισμένα ωράρια. Στους εκβιασμούς κυβέρνησης
και ΕΕ να απαντήσουμε με μαζικό πολιτικό εκβιασμό που θα παραλύει τον
οικονομικό και πολιτικό μηχανισμό, τα κέντρα λήψης αποφάσεων και συνολικά των
κρατικό μηχανισμό. Να βγει ο αγώνας από τα θεσμικά όρια του νόμου και της τάξης
που επιβάλλουν. Κυρίως όμως να ενοποιηθεί και στη δράση και στη διεκδίκηση ο
αγώνας της πόλης και του χωριού. Η παρακαταθήκη που αφήνει η απεργία της 4ης
Φεβρουαρίου με τη συμμετοχή χιλιάδων αγροτών στις απεργιακές κινητοποιήσεις αποτελεί
τον οδηγό. Να μπουν οι αγρότες στις πόλεις και οι εργαζόμενοι να βγούνε στα
μπλόκα σε ένα κοινό μέτωπο για την διεκδίκηση των εργατικών συμφερόντων για
ψωμί, δουλειά και όρους διεκδίκησης μιας ζωής φτιαγμένης στις δικές μας ανάγκες
και όχι στα μέτρα των συμφωνιών της ΕΕ, της σωτηρίας των τραπεζών και της
εξυπηρέτησης του χρέους.
Ο πυρήνας όμως
του «αγροτικού ζητήματος» στη σύγχρονη του μορφή όπως αναδεικνύεται γύρο από
την μάχη του ασφαλιστικού και του φορολογικού είναι 3+1 ερωτήματα. Ποιος
θέλουμε να παράγει, τι θέλουμε να παράγει, πως θέλουμε να παράγει και για ποιόν
θα παράγει. Αυτή είναι η αναζήτηση που μπορεί να θεμελιώσει κοινωνικές
συμμαχίες με τα λαϊκά στρώματα ενάντια στις συμμαχίες του κεφαλαίου. Αυτές οι απαντήσεις θα διώξουν από τα
μπλόκα τους μεγαλοαγρότες και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που επιχειρούν να
επιπλεύσουν σε ένα θολό πλαίσιο που ταυτίζει τον αγρότη με τον «αγρότη
επιχειρηματία» και κατ επέκταση των αγρότη καπιταλιστή, μετατρέποντας τελικά
την ΚΑΠ και τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την αγροτική παραγωγή σε «εθνική
υπόθεση». Γιατί τα «ρηχά νερά» των
πλαισίων που κατακεραυνώνουν το ασφαλιστικό ή το φορολογικό (ή ακόμα χειρότερα
πλευρές του…), αποθεώνοντας το μητρώο αγροτών, την ΚΑΠ, το κλείσιμο ή την
ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικοσυνεταιριστικών γεωργικών βιομηχανιών, είναι
εύκολο να τα διαβούνε οι φασίστες και οι μεγαλοαγρότες, πολύ απλά γιατί
αναφέρονται στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Τελικά, αυτές είναι οι απαντήσεις που θα
σπάσουν τον όποιο κοινωνικό αυτοματισμό επιχειρήσουν να επιστρατεύσουν,
μετατρέποντας την αγροτική πολιτική σε ένα συνολικό αγώνα για την πάλη για το
«ψωμί», μέσα από τη διασφάλιση του εισοδήματος των συνεταιριζόμενων αγροτών,
της διατροφής ενός ολόκληρου λαού, και τη στροφή της παραγωγής συνολικά προς
όφελος των κοινωνικών αναγκών.
Ντούρος
Στάθης
Περιφερειακός
σύμβουλος
με
την Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία – Ανταρσία για την Ανατροπή
