ΣΕ
ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Ελάχιστοι
μήνες έχουν περάσει από τις εκλογικές
αναμετρήσεις του περασμένου Μαΐου
(περιφερειακές-ευρωεκλογές). Μέσα σε
αυτό το διάστημα άλλαξε άραγε το μεγάλο
πολιτικό δίλημμα της περιόδου; Κατά τη
γνώμη μας όχι. Η εργαζόμενη πλειοψηφία,
ο κόσμος που στέλνεται καθημερινά στα
αζήτητα της ανεργίας και όλοι οι άνθρωποι
του μόχθου, αναζητάν ακόμα εναγωνίως
να ζήσουν. Μία ολόκληρη κοινωνία αναζητά
τρόπο να σπάσει τα δεσμά με τα οποία την
έδεσαν χειροπόδαρα μετατρέποντας
θεμελιώδη δικαιώματα σε είδη πολυτελείας.
Το δίλημμα λοιπόν παραμένει το ίδιο:
Είτε υποταγή, αποδοχή και συνέχιση
της μνημονιακής κόλασης ακόμα και με
πιθανή αλλαγή του κυβερνητικού
διαχειριστή, ή αντικαπιταλιστική
ανατροπή της, επιβολή άμεσων
αντικαπιταλιστικών μέτρων και απόσπαση
κατακτήσεων για υπεράσπιση και βελτίωση
της ζωής και της θέσης των εργαζομένων.
Άλλαξε όμως κάτι; Ναι. Μέσα σε αυτούς
τους μήνες τα αγωνιστικά σκιρτήματα
των προηγούμενων ετών άρχισαν να
στοιχειώνουν ξανά τα σχέδια των
σφετεριστών του πλούτου. Η κυβέρνηση
γνώρισε ξανά το τι σημαίνει ήττα μέσα
από το πολύμορφο κίνημα υπεράσπισης
του Ν. Ρωμανού και η φοιτητική νεολαία
συγκρούστηκε με τον αυταρχισμό και τον
«ακομμάτιστο» επικεφαλής του ψηφοδελτίου
επικρατείας της ΝΔ και πρύτανη του ΕΚΠΑ
Θ. Φορτσάκη. Αυτή η κινηματική ανάταση
μπορεί να μη σφράγισε την πτώση της
κυβέρνησης, αλλά όξυνε τα αδιέξοδα της
και διεκδίκησε να ξαναγίνει ο λαϊκός
παράγοντας πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Κρίθηκε όμως και κάτι άλλο. Η «εναλλακτική»
πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρόταση που στο
πρώτο της δοκιμαστικό τεστ ως πλειοψηφία
σε μια σειρά δήμων και περιφερειών,
υποκλίθηκε στις κατευθύνσεις της ΕΕ
και στο μνημονιακό κεκτημένο ψηφίζοντας
και εφαρμόζοντας τους προϋπολογισμούς
που επέβαλε το Παρατηρητήριο Οικονομικής
Αυτοτέλειας στη βάση του συμφώνου
δημοσιονομικής σταθερότητας και του
μεσοπρόθεσμου. Κοινώς στη βάση των
μνημονίων που υποτίθεται πως θα
καταργήσουν.
Μέσα
σε αυτό το κοινωνικό πεδίο το
αντικαπιταλιστικό ρεύμα που αναδείχτηκε
στις περιφερειακές εκλογές καταγράφοντας
ποσοστά που άγγιζαν το 2,5%, αναδεικνύοντας
περιφερειακούς συμβούλους σχεδόν σε
όλες τις περιφέρειες της χώρας, επιχείρησε
να γίνει η φωνή της λαϊκής αντιπολίτευσης
σε όλες τις μάχες. Όχι μιας άνευρης
θεσμικής αντιπολίτευσης, αλλά έκφραση
ενός μαχητικού εργατικού ρεύματος που
επιδιώκει τη σύγκρουση, επιδιώκει την
κλιμάκωση, επιδιώκει την ανατροπή. Αυτό
το ρεύμα ήταν που δε δέχτηκε να συναγελαστεί
με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής στην
ορκωμοσία του περιφερειακού συμβουλίου
στη Θεσσαλία, που έχει διωκόμενους
αγωνιστές για τις κινητοποιήσεις ενάντια
στα διόδια, για την υπεράσπιση των
καθαριστριών στο νοσοκομείο των Τρικάλων,
για τον αγώνα στον σύγχρονο κοινοβουλευτικό
ολοκληρωτισμό στο Βόλο.
Η
παρέμβαση της εκλογικής συνεργασίας
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη Μετωπική Αριστερή
Συμπόρευση(ΜΑΡΣ) στις εκλογές της 25ης
Ιανουαρίου, επιχειρεί να βάλει ένα ακόμα
λιθαράκι σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια.
Επιχειρεί να εκφράσει την πιο βαθιά,
ολοκληρωτική και γνήσια καταδίκη της
λαομίσητης συγκυβέρνησης, του πολιτικού
συστήματος και των διεθνών και υπερεθνικών
στηριγμάτων τους. Για να αλλάξει η
πολιτική και όχι ο διαχειριστής.
Επιχειρεί να ενώσει τις δυνάμεις της
ανατροπής σε ένα πολιτικό μπλοκ
συσπείρωσης των δυνάμεων που βλέπουν
πως το μέλλον των λαϊκών στρωμάτων είναι
έξω από το πλαίσιο της ΕΕ, του ευρώ, των
μνημονίων και του χρέους, έξω από τα
δεσμά των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών,
σε ένα δρόμο ρήξης και ανατροπής. Απέναντι
στην λυσσώδη προσπάθεια του κατεστημένου
να συνεχιστεί η εξοντωτική κανιβαλική
πολιτική ,επιχειρεί να πείσει οτι πρέπει
να παλέψουμε για να απαλλοτριωθούν οι
τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις
,χωρίς καμιά αποζημίωση στους καπιταλιστές,
και να περάσουν κάτω από εργατικό έλεγχο.
Γιατί για να ζήσει μια ζωή με αξιοπρέπεια
ο κόσμος του μόχθου πρέπει να «βάλουμε
χέρι» στις τράπεζες, στα κέρδη των
βιομηχάνων των εφοπλιστών. Επιχειρεί
να βάλει φρένο στη μεθοδική προσπάθεια
του πολιτικού συστήματος να μειώσει
τις προσδοκίες του λαού, να μας μάθουν
να μοιραζόμαστε τη φτώχεια μας. Από αυτή
τη σκοπιά η στήριξη στην εκλογική
συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ αποτελεί
απάντηση και στο ερώτημα ποια θα είναι
η φωνή εκείνη που δε θα παζαρέψει τις
λαϊκές απαιτήσεις, αλλά αντίθετα θα
δηλώνει οτι με τον μαζικό αγώνα τίποτα
δέν είναι ανέφικτο. Η ψήφος στην
ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι ψήφος για την επόμενη
ημέρα, ψήφος για μια αριστερή εργατική
αντιπολίτευση σε οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Αριστερή
Παρέμβαση στη Θεσσαλία – Ανταρσία για
την Ανατροπή
