«Διότι
ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα
πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε,.
στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα
ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της
δύσης» (Από την συνέντευξη Α. Τσίπρα στον ΑΝΤ1).
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Όταν λίγες βδομάδες πριν ερωτoύσαμε σχετικά ''ΕΕ των λαών, όπως ΝΑΤΟ της ειρήνης;'',
σε πολλούς φαινόταν υπερβολικό και μικρόψυχο. Είχαμε κατά νου, όχι μια
συγκεκριμένη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί μετά την ΕΕ και το πλαίσιο
του ΝΑΤΟ, αλλά την ανάγκη να καυτηριάσουμε τη λογική της δήθεν
παρέμβασης για την αλλαγή δομών και οργανισμών που από τη φύση τους
είναι αντιδραστικοί. Είναι θεματοφύλακες της καπιταλιστικής
εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής ληστείας.
Ωστόσο,
ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έτρεξε να προσπεράσει και τις πιο μαύρες
πιθανότητες και εκδοχές μιας συντηρηρικής φυσιογνωμίας και κατάχτησης
του συντηρητικού νου της διαβόητης ''κοινής γνώμης''. Αλλά και να
καθησυχάσει την αντίπερα όχθη.
Το ''ψηφίζουμε, φεύγουν'', έχει λοιπόν δύο όψεις.
Με
τη μια του μεριά, απευθύνεται στους ''από εδώ'', στο λαό, όσους θέλουν
μια ανακοπή της κοινωνικής κόλασης. Και τους αποκοιμίζει λέγοντας: ''μην
ανησυχείτε, απλό και εύκολο είναι. Δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά.
Εσύ ψηφίζεις και αυτοί φεύγουν. Τα άλλα άφησέ τα σε μας''.
Με
την άλλη μεριά του, απευθύνεται στους ''από εκεί'', στο ντόπιο και ξένο
κατεστημένο, πολιτικό και οικονομικό, στην εξουσία. Και τους
καθησυχάζει λέγοντας: ''μην ανησυχείτε, δεν θα γίνει κάνει ιδιαίτερο''.
Και να που σιγά σιγά παίρνει μορφή ο καθησυχασμός.
Δε θα αμφισβητηθούν τα ιερά και τα όσια: Όχι μόνο θα κινηθούμε μέσα
στην ευρωζώνη και την ΕΕ, αλλά και εντός της πληρωμής του χρέους (5% το
επαχθές χρέος), άρα και των μνημονίων (ξεχάστε 130 και 14ο μισθό). Και
τώρα: ανήκουμε στη δύση και το ΝΑΤΟ.
Στην αρχή το ναι στην ΕΕ κρυβόταν από τη μάχη για την άλλη Ευρώπη. τώρα, πάει και η Ευρώπη, έγινε Δύση πλέον.
Τι αποτέλεσμα θα έχει το colpo grosso?
Μόνο
τραγικό μπορεί να έχει, αν δεν απογυμνωθεί και ανατραπεί αυτή η
πολιτική στρατηγική. Οι ''από εδώ'', αποθαρρύνονται'', οι ''από εκεί''
αποθρασύνονται.
Θα μπορούσε να πεί κάποιος: ''Τι να κάνουμε....Δεν μπορούμε τώρα να διεκδικήσουμε κάτι διαφορετικό , είναι θέμα ρεαλισμού''.
Αλλίμονο
όμως αν ο κόσμος χρειαζόταν την αριστερά στο ρόλο του καταγραφέα των
τωρινών διαθέσεων και του τροχονόμου και όχι του πυροπολητή των
συνειδήσεων και της διαμόρφωσης του αγωνιστικού ρεαλισμού.
Αλλά, ας σκεφτούμε και τούτο: Όταν κάποιος δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, είναι ανάγκη να τον αλλάζουν τα πράγματα;
Και
ακόμη περισσότερο: Αν αυτός αποφασίζει να τον αλλάξουν τα πράγματα,
επειδή θεωρεί πως είναι αυτοσκοπός να κυβερνήσει, δικαιούται να
εγκαλέσει και όλους τους άλλους γιατί δεν τον ακολουθούν σε αυτή τη
μεταμόρφωση;
Ε, όχι! Δε θα πάρουμε!
Και δε θα γκρινιάξουμε. Θα διεκδικήσουμε: Αριστερά της ανατροπής, όχι της προσαρμογής. Που θα αλλάξει τα άσχημα πράγματα και δε θα αντιγράψει την ασχήμια τους
