Νερό χρυσάφι στο Ν. Πήλιο με ακατανόητες χρεώσεις
Το νερό είναι πολύτιμο αγαθό, πηγή ζωής, αλλά και πεδίο εκδήλωσης κερδοσκοπικών παιχνιδιών. Αν αυτό αποτελεί μια γενική παραδοχή, στην πολύπαθη περιοχή του Ν. Πηλίου οι χρόνιες κρατικές παλινωδίες έρχονται να το επιβεβαιώσουν με απόλυτο τρόπο. Αφορμή αυτή τη φορά αποτελεί η ανεξήγητη και υπέρογκη χρέωση λογαριασμών ύδρευσης κατοίκων της περιοχής με ποσά που ξεπερνούν τις εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου φαίνεται πως δεν είναι σε θέση να δώσουν πειστικές απαντήσεις για το φαινόμενο, πέρα από την απαίτηση εξόφλησης ποσών που υποτίθεται πως προέρχονται από το 2011 και το 2012, μετατρέποντας για μια ακόμη φορά τους φορείς του κρατικού μηχανισμού σε ανάλγητους φοροεισπράκτορες. Είναι προφανές πως η δημοτική αρχή του Ν. Πηλίου οφείλει μια συγκεκριμένη απάντηση, για τη χρέωση αυτών των ποσών και για την απαίτηση εξόφλησή τους, που να μην παραπέμπει σε «μπαταχτσήδες» και «κακοπληρωτές», όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τους πολίτες οι φορείς της αστικής εξουσίας.
Το νερό αυτό που οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν ως χρυσάφι σε μια σειρά δημοτικές ενότητες της περιοχής δεν πίνετε λόγο τόσο του χρώματός του, όσο και τις οσμής του, με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι της περιοχής να ξοδεύουν επιπλέον χρήματα για εμφιαλωμένα νερά. Για σπίτια που είναι ακατοίκητα τους περισσότερους μήνες του χρόνου οι κάτοικοι καλούνται να πληρώσουν λογαριασμούς κατά πολύ μεγαλύτερους από τους αντίστοιχους που πληρώνουν στα σπίτια που κατοικούν στο Βόλο και σε άλλες πόλεις, για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.
Για τη διαχείριση του νερού στο Ν. Πήλιο εξάλλου καμία δημοτική αρχή, η οποιοσδήποτε άλλος κρατικός φορέας δεν μπορεί να είναι και ιδιαίτερα περήφανος, καθώς αυτή περιλαμβάνει χρυσοπληρωμένα έργα με τεράστια τεχνικά προβλήματα (βλ. φράγμα Παναγιώτικο), περιλαμβάνει τη μεταφορά νερού με μαούνα(!) και την ανυπαρξία κανονικού δικτύου υδροδότησης στο Τρίκερι μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, με τους οικισμούς του να υδρεύεται με ιδιόκτητες στέρνες ή δημοτικά έργα και πηγές πολλών δεκαετιών πίσω.
Τα ερωτήματα λοιπόν που ανακύπτουν είναι πολλά. Πως οι δημοτικές υπηρεσίες χρεώνουν αυτά τα υπέρογκα ποσά για λογαριασμούς που έχουν αποδεδειγμένα πληρωθεί; Γιατί οι οφειλές αυτές δεν καταγράφονται σε προηγούμενους λογαριασμούς και εμφανίζονται ξαφνικά και μάλιστα βαρύτατα προσαυξημένες; Πως γίνεται η καταμέτρηση των υδρόμετρων στην περιοχή; Κατ εκτίμηση ή με πραγματική αυτοψία;
Κανένας πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει δαπάνες που δεν δικαιολογούνται με κανέναν τρόπο. Είναι το λιγότερο ύποπτες και καταχρηστικές απέναντι σε ανθρώπους που προσπαθούν με χίλιες δυο δυσκολίες να δίνουν ζωή στον τόπο και να συντηρούν το βιός τους. Η χρέωση αυτών των ποσών δεν είναι προσωπικό ζήτημα κάποιων «άτυχων», αλλά μεθόδευση που μπορεί να γενικευτεί σε συνθήκες εξάλλου που οι κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις προωθούν την ιδιωτικοποίηση του νερού και άλλων δημόσιων αγαθών. Από αυτή την άποψη η λύση δεν είναι η προσωπική και ατομική αντιδικία με τις υπηρεσίες του δήμου Ν. Πηλίου, αλλά η συγκρότηση επιτροπών κατοίκων που να διεκδικούν τη διαγραφή των υπέρογκων χρεώσεων και τη διασφάλιση καλής ποιότητας φθηνού νερού σε όλους τους κατοίκους και τους επισκέπτες της περιοχής.
Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία – Ανταρσία για την Ανατροπή
