Δε «μασάμε
τα λόγια μας», δε μας σκιάζουν τα θεριά…..
Βάλθηκαν
λοιπόν να μας πείσουν πως δεν τρέχει και τίποτα. Πως είναι περίπου φυσιολογικό
το να μην έχεις δουλειά, όταν έχεις να μην πληρώνεσαι και όταν πληρώνεσαι να
μην μπορείς να ζήσεις. Πως είναι περίπου φυσιολογικό το να ψηφίζει κάθε
κυβέρνηση και από κανα δυο μνημόνια, ξηλώνοντας κάθε απομεινάρι
κοινωνικού δικαιώματος , για να «σώσει τη χώρα» μακελεύοντας τους ανθρώπους
της. Και όλα αυτά γιατί; Για να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, πως
δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για να μας πείσουν πως από εδώ και πέρα πρέπει να ζούμε
χωρίς απαιτήσεις για μια καλύτερη ζωή , αλλά να υπακούμε στις απαιτήσεις των
δανειστών, των εργοδοτών, των τραπεζιτών, των καναλαρχών και των ευρωπαϊκών
τους στηριγμάτων.
Αν κάτι λοιπόν
πρέπει να γίνει σε αυτές τις εκλογές είναι να πούμε τα πράγματα με το όνομά
τους. Είναι σαφές πως οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου γίνονται για
να δημιουργηθεί μία όσο το δυνατόν πιο συμπαγής συγκυβέρνηση που θα ορκίζεται στη συνέχεια των μνημονίων,
καθώς και για να διαμορφωθεί μια όσο πιο πλατιά «αντιπολίτευση» που θα
διαγκωνίζεται απλά για τη «συνταγή» υλοποίησης της μνημονιακής κόλασης. Το
παραπάνω αποτελεί μια πραγματικότητα που δεν την αρνείται κανείς μέσα στα
κόμματα εξουσίας, από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ μέχρι τους ΑΝΕΛ και το νέο «λαγό» του
συστήματος που ακούει στο όνομα της Ένωσης Κεντρώων, ανεξάρτητα από την εκλογική κατάταξη.
Ταυτόχρονα στο διάστημα των τελευταίων μηνών έγινε εμφανές, και για τον πιο
δύσπιστο ίσως, πως ΕΕ, ευρώ και διαπραγμάτευση
σημαίνουν μνημόνια διαρκείας και αυτά με τη σειρά τους σημαίνουν κοινωνικό
αρμαγεδώνα. Αυτό που επίσης κατέρρευσε με τραγικό τρόπο, είναι η αυταπάτη
πως με μία κυβερνητική αλλαγή μπορούν να διευθετηθούν τα προβλήματα του λαού,
χωρίς να χάσει κανένας από όλους εκείνους που ιδιοποιούνται και σφετερίζονται
τον κοινωνικό πλούτο, ότι δηλαδή μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πορεία χωρίς
σύγκρουση και ρήξη με τους ντόπιους και ξένους μηχανισμούς του κεφαλαίου.
Σε όλο αυτό το τοπίο βέβαια αφήνει τη βαριά του
σφραγίδα το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου, που μέσα στην πολυσυλλεκτική
ταυτότητα του, ο ταξικός του χαρακτήρας
φάνταζε και φαντάζει ως παράγοντας αποσταθεροποίησης της σταθερότητας που
επιβάλει η ΕΕ και το κεφάλαιο. Ακριβώς και για αυτό το λόγο πολλοί επίδοξοι «μνηστήρες»,
κατόπιν εορτής επιχειρούν να το καπηλευτούν και να το οριοθετήσουν σε ακίνδυνα
για το σύστημα πλαίσια.
Μέσα λοιπόν σε
αυτές τις συνθήκες ποιο μπορεί να είναι το διακύβευμα των εκλογών; Την επόμενη
ημέρα του σχηματισμού εκείνου του κυβερνητικού σχήματος που θα προσκυνάει τους μονόδρομους των μνημονίων και της ΕΕ, εκείνο
που θα κάνει τη διαφορά δε θα είναι η κυβερνητική σταθερότητα, αλλά αντιθέτως η
αδυναμία του οποιουδήποτε κυβερνητικού σχήματος να υλοποιήσει τις μέχρι στιγμής
συμφωνίες (αλλά και τις επόμενες που θα σχεδιάσουν). Με λίγα λόγια αυτό που
αναζητείται είναι εκείνο το κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα βάλει ανάχωμα
στη διαρκή εξαθλίωση. Κοινώς ζητάται
αντιπολίτευση που δε θα είναι συμπληρωματικό στοιχείο της κυβερνητικής
πολιτικής, αλλά δύναμη αποσταθεροποίησης της μνημονιακής ομαλότητας. Αυτή η
αντιπολίτευση που πρώτα και κύρια θα
επιχειρεί να εκφραστεί ως μαχητική αγωνιστική δράση στο επίπεδο του κινήματος,
δεν μπορεί να προέρχεται ούτε από τα κόμματα του μιντιακού κατεστημένου (βλ. ΠΟΤΑΜΙ),
που ούτως η άλλως συγκυβέρνησαν ουσιαστικά με το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, ούτε από
την κακοσυστημένη επανέκδοση του ηττημένου σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ (βλ. ΛΑΕ), ούτε
από τους «αντισυστημικους φίλους» της ΕΕ και των εφοπλιστών (βλ. Χρυσή Αυγή).
Αυτή η αντιπολίτευση μπορεί να προέρχεται μόνο από την αριστερά που δε «μασάει τα λόγια της», που δε βαφτίζει τον
κοινωνικό δολοφόνο της ΕΕ και του ευρώ «εταίρους», που πρεσβεύει πως για να
ζήσει ο λαός πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, κέρδη, ιδιοκτησία
και εξουσία.
Είναι εύλογο
το ερώτημα που λέει «με τα θεριά θα τα βάλουμε»; Ναι με τα θεριά, γιατί αυτά
μας κλέβουν το ψωμί, τη γη, το σπίτι μας και όχι ο διπλανός μας άνεργος,
ημιαπασχολούμενος, ή μετανάστης. Γιατί δεν αντέχουμε οτιδήποτε παράγει ο
ανθρώπινος μόχθος σε ετούτο τον τόπο να είναι μόνιμα υποθηκευμένο για πολλές γενιές
ακόμα, στο όνομα ενός χρέους που δε μας ανήκει. Γιατί δε δεχόμαστε σε έναν λαό
που πεινάει να του λένε πως οι αγρότες του είναι «επιχειρηματίες», οι
εργαζόμενοι του «ωφελούμενοι» των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, και οι γιατροί του και
οι δάσκαλοί του «τεμπέληδες». Γιατί δεν έχουμε ανάγκη ούτε από τους καλλιεργητικούς
περιορισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), ούτε από τα «μεγάλα» έργα
του ΕΣΠΑ που καταλήγουν να είναι αχρησιμοποίητα μπετά προς τέρψιν αποκλειστικά
των μεγαλοεργολάβων, ούτε από τις δανειακές δόσεις που τροφοδοτούν αποκλειστικά
και μόνο τους τραπεζίτες. Έχουμε ανάγκη από δουλειά και αυτή θα έρθει μόνο με
την εθνικοποίηση βασικών τομέων της παραγωγής και τη μείωση των ωρών εργασίας
με παράλληλη αύξηση των αποδοχών. Έχουμε ανάγκη από ψωμί και αυτό θα το έχουμε
μόνο μέσα από τη συνεταιριστική-συλλογική εκμετάλλευση της γης, κόντρα και
ενάντια σε ΚΑΠ και μεγαλοαγρότες. Έχουμε ανάγκη από ελευθερία σε κάθε τομέα της κοινωνικής και οικονομικής
μας ζωής και αυτή μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο έξω από τη φυλακή της ΕΕ σε
αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αυτή είναι για εμάς η εργατική λαϊκή
αντιπολίτευση που χρειαζόμαστε. Αυτή
είναι η ανταρσία που πρέπει να κάνουμε στις εντολές τους. Για να γίνει το
ΟΧΙ στα μνημόνια ένα μεγάλο ΝΑΙ για μια άλλη ζωή και μια άλλη κοινωνία.
υποψήφιος με
το συνδυασμό
«ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκλογική συνεργασια με ΕΕΚ
και
ανένταχτους-ες αγωνιστές-στριες της αριστερας»